چرا مصریان باستان مردگان خود را مومیایی می‌کردند؟

جسد مومیایی شده مصری دربردارنده‌ی کنجکاوی و فریفتگی است. بسیاری از این مومیاییها تاکنون در مصر کشف شده‌اند و بسیاری از آنها نیز وجود دارند که باید کشف شوند. مطالعات متعددی روی این مومیاییها و در مورد آنها انجام شده و اسرار زیادی نیز وجود دارند که باید کشف شوند. مومیاییها، بدنهای اجساد انسانها یا حیوانات هستند که پوست و اعضای بدنشان به دلیل شرایط آب و هوایی و یا در معرض مواد شیمیایی قرار گرفتن به طور عمدی یا غیر عمدی، حفظ شده‌اند. مومیایی کردن در بسیاری از نقاط دنیا انجام می‌شده است اما مصر باستان مرکز این کار بوده است. در واقع مصریان باستان حدود را مشخص کرده بودند و مومیایی کردن را محدود کرده بودند. زمینهای تدفین بزرگی وجود داشتند که به آنها نکروپلیس یا شهر مردگان می‌گفتند جایی که اجساد مردگان را به تعداد زیاد مومیایی می‌کردند، سپس زیر خاک دفن می‌کردند و یا مقبره می‌ساختند.

هدف مومیایی کردن

دلیل اینکه چرا مصریان باستان مومیایی می‌کردند تقریباً واضح و صریح بود. آنها معتقد بودند که مرگ، باعث زندگی پس از مرگ می‌شد جایی که فرد در آنجا زندگی ابدی و جاویدان داشت. اما برای اینکه زندگی پس از مرگ اتفاق می‌افتاد باید بدن مرده را حفظ می‌کردند تا روح می‌توانست بدنی را که بدان تعلق داشته بشناسد؛ به عبارت ساده‌تر اگر بدن دست نخورده باقی نمی‌ماند زندگی پس از مرگ نیز وجود نداشت. به همین دلیل بود که فکر مومیایی کردن به ذهن مصریان رسید تا بتوانند وارد زندگی پس از مرگ شوند و حتی آنجا نیز زندگی شاد و راحتی داشته باشند.
مصریان قصد نداشتند که روش مومیایی کردن را کشف کنند. در واقع آنها به طور تصادفی به فکر حفظ عمدی اجساد مردگان رسیدند. در زمانهای قدیم مصریان باستان اجساد مردگان خود را زیر شنهای صحرا دفن می‌کردند. گرمای شنهای صحرا تمام رطوبت بدن مرده را جذب می‌کرد و باعث می‌شد که بدن به طور کامل خشک شود و به طور طبیعی حفظ شود. بسیاری مواقع اجساد چنان دست نخورده باقی می‌ماندند که حتی پوست و موهای آنها نیز تجزیه نمی‌شد. این اجساد به طور طبیعی توسط شرایط آب و هوایی گرم مومیایی می‌شدند.
 
با شروع دوران سلطنتی در مصر، انجام مراسم و تشریفات تدفین دودمانی برای اعضای خانواده سلطنتی الزامی بود. واضح بود که فرعون و خانواده او را نمی‌توانستند زیر شنهای صحرا دفن کنند. اجساد آنها را باید قبل از دفن کردن، در داخل تابوت و همراه وسایل ارزشمند دیگر می‌گذاشتند؛ اینجا بود که مشکل ایجاد می‌شد. با قرار دادن اجساد مردگان در تابوت ارتباط آنها با شرایط طبیعی صحرا قطع می‌شد و در نتیجه مومیایی طبیعی این اجساد رخ نمی‌داد؛ به عبارت دیگر اجساد در داخل تابوت تجزیه و خراب می‌شدند و در نهایت نه بدن مرده‌ای باقی می‌ماند و نه زندگی پس از مرگی اتفاق می‌افتاد.
برای جلوگیری از این وضعیت ناراحت کننده و دردناک مصریان باستان روش مومیایی سازی عمدی را ابداع کردند و شروع به حفاظت عمدی از اجساد مردگان کردند تا زندگی پس از مرگ اتفاق بیفتد. پس از اینکه عملیات مومیایی کردن توسط مصریان باستان کشف شد تنها برای انسانها مورد استفاده قرار نگرفت و حیواناتی چون گربه و گوسفند نیز که در آن زمان مقدس شمرده می‌شدند مومیایی شدند؛ اینها یا همراه مرده دفن می‌شدند و یا به عنوان خدایان بودند.
با گذر زمان مومیایی کردن که در ابتدا منحصر به خانواده سلطنتی بود در تمام سرزمین انجام شد. اما چون هزینه‌ی زیادی داشت کسانی که توانایی مالی داشتند اجساد عزیزان مرده خود را مومیایی می‌کردند و کسانی که این توانایی را نداشتند از روش طبیعی که هزینه‌ای نداشت استفاده می‌کردند.
 

عقاید مصریان در مورد مرگ و زندگی پس از مرگ

عقاید مصریان در مورد مرگ و زندگی پس از مرگ ماهیتاً پیچیده بود. آنها معتقد بودند هر موجود زنده‌ای یک Ka دارد که نماد روح یا جان زندگی است. تا وقتی که موجود زنده است Ka او را ترک نمی‌کند اما لحظه‌ای که او مرد Ka نیز ناپدید می‌شود. این دلیلش این بود که تا وقتی فرد زنده بود تمام غذایی که می خورد و هر نوشیدنی که مصرف می‌کرد به Ka قدرت می‌داد. اما پس از مرگ، به علت اینکه مصرف غذا قطع می‌شد وجود Ka نیز ناممکن بود و او نمی‌توانست خود را حفظ کند. بنابراین برای اینکه Ka برای همیشه زنده می‌ماند غذاهایی باید به او داده می‌شد تا بتواند نیازهای روحی خود را تأمین کند. به عبارت دیگر Ba روح هر فرد بود اما بر خلاف Ka که شخص را پس از مرگ ترک می‌کرد Ba برای همیشه حتی پس از مرگ نیز با او می‌ماند.
 
هدف مراسم تدفین مصریان این بود که Ba را از بدن مرده جدا کرده و به Ka ملحق کنند تا با هم بتوانند وارد زندگی پس از مرگ شوند و منجر به زندگی جاویدان شوند. هم چنین معتقد بودند که Ba هر شب به بدن شخص باز می‌گردد تا زندگی دوباره پیدا کند بنابراین اگر بدن حفظ نمی‌شد Ba نمی توانست او را بشناسد و به بدن شخص باز گردد و زندگی پس از مرگ اتفاق بیفتد در نتیجه زندگی فرد تمام می‌شد. مومیایی کردن باعث حفظ بدن مرده می‌شد و در نتیجه Ba می توانست او را بشناسد و در طول شب در آن حلول کند و خود را دوباره جوان سازد.
زندگی پس از مرگ یک باور مهم در دین مصریان باستان بود. یک مصری به طور نرمال تا سن 40 سالگی یا بیشتر زنده بود. فکر داشتن جاودانگی پس از مرگ تا حد زیادی راضی کننده بود و مومیایی کردن این کار را ممکن می‌کرد به همین دلیل مصریان باستان مردگان خود را مومیایی می‌کردند.